8.

Ze snu wyrwał mnie budzik. Miałam dziwny koszmar, że przespałam się z Ramosem na imprezie urodzinowej Cristiano, po czym spędziłam połowę dnia z tym drugim, potem Sergio upokorzył mnie przy całej drużynie, a mój brat szykował się na poważną rozmowę ze mną. Chwilę mi zajęło zanim doszłam do tego, że to wcale nie był koszmar. To była rzeczywistość. A teraz musiałam wyczołgać się wreszcie z ciepłego łóżka i stawić jej czoło. Włożyłam stopy w puszyste kapciuszki i zarzucając na siebie szlafrok ruszyłam po cichu w stronę kuchni modląc się, aby Jose jeszcze spał. Niestety moje modły nigdy nie przynoszą zamierzonych efektów. Jose siedział ubrany i gotowy, z kubkiem kawy w ręce i zmarszczonymi brwiami.
-Cześć braciszku!-powiedziałam szczerząc zęby, chcąc załagodzić spięcie między nami.
Jose podniósł tylko oczy w moją stronę i nawet słowem się nie odezwał. Ruszyłam ramionami i stojąc tyłem do niego, zaczęłam grzebać po szafkach w poszukiwaniu kawy.
-Zamierzasz to jakoś wytłumaczyć?-zapytał oschle brat po chwili niezręcznej ciszy.
-Co?
-Co? Dobrze wiesz co młoda damo. Jakim cudem Twój łańcuszek OD MAMY znalazł się w spodniach Ramosa, hm? Masz na to jakieś logiczne wytłumaczenie?-podniósł ton.
-Przecież dobrze wiesz co się wydarzyło, nie chcę o tym rozmawiać-speszyłam się.
-Ale ja chcę o tym porozmawiać, chcę porozmawiać o tym co dzieje się z moją małą siostrzyczką.-powiedział troskliwie.
-Już nie jestem mała!-krzyknęłam.
-Dla mnie zawsze będziesz tylko moją małą siostrzyczką. Co się z tobą dzieje Laura?-zapytał. Naprawdę był zmartwiony cała tą sytuacją.
-A co ma sie dziać? Nic takiego. Wszystko w porządku-powiedziałam i odwróciłam się z powrotem w stronę blatu gdzie przygotowywałam sobie kawę.
-Aha-parsnął śmiechem-wszystko w porządku, tak? Nie, nie w porządku Laura, przestań w końcu udawać!-krzyknął.
-A co takiego jest tak bardzo nie w porządku,co? Możesz mi powiedzieć, TATO?-zapytałam wkurzona.
-To, że moja siostra zaraz będzie spała z całą moją drużyną!-krzyknął.
-Dobrze, czyli teraz robisz ze mnie dziwkę?!-krzyknęłam i poczułam jak łzy napływają mi do oczu.
-Tego nie powiedziałem Laura-jego głos zrobił się łagodniejszy.
-Ale to miałeś na myśli!-krzyknęłam.
-Nie, Laura to nie tak, po prostu...
-Wychodzę, nie będę tego słuchać-przerwałam mu w połowie zdania. Wyszłam z kuchni, wbiegłam po krętych schodkach do swojego pokoju. Wzięłam szybki prysznic, ubrałam się i spakowałam torebkę na spotkanie z Sarą. Weszłam do korytarza gdzie czekał już na mnie Jose. Nie zwracałam na niego uwagi i ubrałam buty, chwytając przy okazji kluczyki do auta.
-Gdzie jedziesz?-zapytał krzyżując ręce na klatce.
Nawet na niego nie popatrzyłam, szybko wyszłam trzaskając za sobą drzwiami. Stanęłam na progu i wzięłam głęboki oddech, zza drzwi usłyszałam tylko krzyk brata 'cholera!' i mocny cios w drzwi. Aż mną trząsnęło z wrażenia, ale nie mogłam się wrócić, moja duma mi na to nie pozwalała. Wsiadłam do samochodu i pędząc prawie 200km/h zaraz znalazłam się pod domem Sary i Ikera.

                                                                            ***

Już w bramie powitał mnie radosny uśmiech machającego do mnie Ikera, który sprawił, że trochę ciepła pojawiło się w moim serduszku.
-Chodź proszę, Sara już na ciebie czeka-powiedział obejmując mnie ramieniem i prowadząc w stronę drzwi.
-Cześć kochanie!-usłyszałam troskliwy głos Sary.
-Witaj!-uśmiechnęłam się dając przyjaciółce całusa w policzek.
-Rozbieraj się i chodź szybciutko do mnie do pokoju, spóźniłaś się!-machnęła mi palcem przed oczyma.
-Tak wiem, przepraszam cię bardzo, ale miałam małe spięcie z Jose, wybacz-tłumaczyłam się.
-Spięcie z Jose? Dobra, zostaw tutaj rzeczy i chodź, wszystko mi opowiesz.
Czas leciał bardzo szybko a my zamiast pracować rozmawiałyśmy.
-Czyli czekaj, bo już się gubię. Wcześniej spędziłaś cudowną noc z Alvaro, potem na urodzinach Crisa, spałaś z Ramosem, ale kochasz Ronaldo i spędziłaś z nim dzień? Dobrze rozumiem?
-Niestety tak-powiedziałam opuszczając głowę.
-Dlaczego to robisz?-zapytała marszcząc brwi
-Co? Dlaczego z nimi śpię?-zapytałam zdziwiona.-Z Ramosem, to była totalna pomyłka, byłam pijana, on ponoć nie, ale mówił mi to Cristiano, więc na pewno mówił prawdę, a skoro tak to Ramos..po prostu mnie wykorzystał.
-No dobrze, a Alvaro?
-Hmm, mówiłam ci ostatnio,że...-zawahałam się-nic do niego nie czuję, ale tak bardzo mnie pociąga. Kiedy jest blisko mnie od razu myśle o tym jak się kochamy i jak mnie dotyka. Nie mogę się oprzeć, po prostu.
-Po prostu? Laura! Nie jesteś jakąś marionetką, sama panujesz nad sobą i swoimi emocjami, pragnieniami, potrzebami, rozumiesz co chce powiedzieć?-zapytała.
-Chyba tak. Ale naprawdę, nie daje rady, on tak na mnie działa. Do tego widzę, że zabawia się z innymi dziewczynami, na imprezie Crisa i widziałam go całującego się z jakąś kobietą pod Valdebebas.
-No to tym bardziej, dziewczyno, czemu w ogóle z nim rozmawiasz!
-O nie nie nie, nie potrafiłabym nie odzywać się do niego tak o. To mój były chłopak Sara! Nie zostawie go.
-Ale to dupek i drań. Przepraszam, nie chcę tak o nim mówić, ale to prawda.
-Wiem Sara, wiem.-powiedziałam spuszczając wzrok-dobrze, postaram się panować nad sobą, nie zrobię z siebie dziwki a tym bardziej nie pozwolę, żeby chłopcy z drużyny tak myśleli.
-I to chciałam usłyszeć-uśmiechnęła się-dobrze Laura, na ciebie już czas. Jak zwykle mnie zagadałaś i nic nie zrobiłyśmy, ale czego mogę od ciebie oczekiwać-zaśmiała się i dała mi sójkę w bok.
-Cicho!-krzyknęłam śmiejąc się.
Zeszłam z kanapy i Sara odprowadziła mnie do korytarza.
-Do zobaczenia kochana, trzymam za ciebie kciuki-uśmiechnęła się.
-Do zobaczenia-również się uśmiechnęłam i ucałowałam ją na pożegnanie.
Stając w progu odwróciłam się
-Aha Sara!-zawołałam, a dziewczyna odwróciła się w moją stronę- Dziękuje, naprawdę.
-Nie ma za co, robię to dla ciebie kochanie-powiedziała ciepło po czym pomachała mi i weszła do kuchni.
Zatrzaskując za sobą drzwi wsiadłam do auta i zdezorientowana nie wiedziałam co robić. Wrócić do domu gdzie czekał zapewne nadal wściekły brat czy może pojechać do galerii? O tak, zakupy zdecydowanie poprawiłyby mi humor. Ruszyłam więc w miasto.

Zaglądając do każdego sklepu odzieżowego i obuwniczego, przeglądając i przymierzając ciuchy, na chwilkę zapomniałam o porannej kłótni, bo jedyna rzecz na której mogłam się teraz skupić to czy ta sukienka ma odpowiednią długość i czy pasuje do butów które właśnie kupiłam. Trochę czasu zleciało kiedy ból nóg dał mi znać, że powinnam pojechać do domu i odpocząć chwilę przed wyjazdem do Valdebebas w którym dzisiaj musieliśmy stawić się wcześniej z powodu przyjazdu FC Barcelony.

Stałam pod drzwiami grzebiąc w torebce w poszukiwaniu kluczyków. Ostrożnie przekręciłam nimi w zamku, nie wiedząc co czeka mnie za drzwiami. Ściągnęłam buty i nie rozglądając się szybko podreptałam do pokoju. Tam wzięłam się trochę do roboty i rozpisałam się w moim internetowym pamiętniku, żeby Sara mogła sprawdzić jak mi idzie. Nie mogłam się nad tym w ogóle skupić, głowę zaprzątało mi miliony pytań na które nie znałam odpowiedzi. Pytania, które były tak trudne, i skłaniały mnie do głębszych refleksji nad moim zachowaniem i przede wszystkim życiem. Czy naprawdę chcę żyć w taki sposób? Czy zacząć budować wszystko od nowa, jako inna osoba? Czy potrafię się zmienić? Przestać kochać Crisa, czy mu o tym powiedzieć? Walczyć o niego, i o moje życie? Założyłam słuchawki na uszy i włączyłam jakąś smutną piosenkę, która dołowała mnie jeszcze bardziej. Rozpłakałam się. Tak bardzo chciałam zacząć wszystko od nowa, iść przez życie z podniesioną głową, będąc szczęśliwą u boku jednego faceta-Cristiano. Niestety na to drugie nie miałam na razie żadnych szans. Otarłam łzy z policzków i potrząsnęłam głową. Byłam taka głupia i bezbronna, chcę zacząć wszystko od nowa a siedzę tu i użalam się nad sobą, Czas na zmiany, czas wziąć się w garść-i to szybko, od zaraz!
Zdecydowałam, że zacznę od brata. Zamknęłam laptopa, i zeszłam na dół.
-Jose? Jesteś tu?-spytałam rozglądając się po pokoju.
-Dla ciebie mnie nie ma-powiedział, popatrzył na mnie i chyba widząc moją smutną minę zaraz zmienił zdanie-no dobra, czego chcesz?
-Przepraszam Jose, naprawdę przepraszam. Nie chciałam na ciebie nakrzyczeć rano, ani nic takiego powiedzieć.
-Wiem Laura.-przytaknął-ale ja ci to powiedziałem dla ciebie, żebyś sobie zdała sprawę, z tego co robisz. Z tego, że nie możesz tak postępować.
-Wiem Jose, postanowiłam, że się poprawię, będę ostrożniejsza co i z kim robię, obiecuję.
-Nie obiecuj.
-Ale naprawdę, jestem pewna, że mogę obiecać, nie zawiodę cię.
-Mam nadzieję-powiedział patrząc mi prosto w oczy po czym zbliżył się do mnie-no chodź tu- i mocno mnie przytulił.

                                                                          ***

2 godziny później, po obiedzie, pojechaliśmy do Valdebebas. Tam przed budynkiem zobaczyliśmy drużynę Barcelony wysiadającą z autobusu. Szybko przemieścili się pod drzwi. Ale Jose ani się ważył zatrzymać i przywitać. Z grobową miną wszedł do drzwi a ja zatrzymałam się na chwilę obczajając chłopaków.

-A to co za dupeczka?-zapytał jeden z nich, wiem że jest to Fabregas.
-Siostrzyczka Callejona, dziewczyna Arbeloi-wtrącił się Pique.
-Niee, oni nie są już razem i to długo-dodał Alves.
-Aaaa, czyli dzisiaj wieczorem jesteś wolna?-powiedział Cesc seksownie przygryzając wargę.
Uniosłam brwi i zarzucając grzywką odwróciłam się
-mhhm, dobra dupeczka dobra, jeszcze będziesz krzyczeć moje imię!-krzyknął w moją stronę ironicznie się uśmiechając co wprawiło mnie w obrzydzenie.
-Nawet o tym nie myśl!-odkrzyknęłam i dołączyłam do brata który już był w budynku. Kiedy już chciałam ruszyć do swojej szatni drogę zaszedł mi Arbeloa.
-Cześć Laura-powiedział poważnie.
-Cześć-powiedziałam odwracając głowę w drugą stronę.
-Więc...spytam wprost...łączy cię coś z Ramosem?
-A ciebie z tymi dziewczynami z imprezy, albo z tą którą ostatnio obracałeś tutaj na parkingu?-zapytałam przymrużając oczy.
-Przecież wiesz, że nie. Nikt inny się dla mnie nie liczy
-Niż kto?-spytałam.
-Niż ty-powiedział podnosząc mój podbródek palcem tak aby mógł spojrzeć mi w oczy. Przeszły mnie ciarki.
-Proszę cię, przestań-powiedziałam spuszczając wzrok.
-Popatrz na mnie kochanie-poprosił.
-Alvaro, nie, przestan, nie wolno ci tego robić-powiedziałam zdecydowanie, patrząc mu w oczy. Wtedy aż w sercu mnie zakuło kiedy zobaczyłam jak jego oczy robią się smutne, jak ulatnia się z nich cała nadzieja na lepsze jutro ze mną u boku.
-Hahahah, patrzcie jaka dziwka! Ponoć już nie jesteście razem!-krzyknął Dani Alves, a za chwilę w śmiechu zawtórowała mu cała drużyna.
-Mrrrrr, jak romantycznie-dodał Fabregas-może podejdziesz tutaj bliżej? Zliże ci ten błyszczyk z ust.
-Suka, taka to na kilometr można poznać-zawołał Alves.
-Co powiedziałeś?-krzyknął wkurzony Arbeloa a Alves nagle ucichł.-no powtórz, co powiedziałeś!-warknął  przyciskając go do ściany. W mgnieniu oka pojawił się Callejon.
-Powiedziałem, że twoja dupa jest suką. Mam przeliterować?-zapytał z bezczelnym uśmiechem. Arbeloa nie powstrzymywał się ani trochę i zadał mu porządny cios w twarz a jego nos cały pokrył się krwią. Jose nie czkając ani sekundy dłużej zrobił to samo, miażdżąc nos Fabregasa.
-Nikt nie będzie mówił tak o mojej siostrze, rozumiesz?-powiedział przez zęby szybko oddychając.
-Kiedy to jest prawda?-zaśmiał się Cesc oddając cios w brzuch Jose.
-Jose!-krzyknęłam zakrywając buzię rękoma. Podbiegłam do leżącego brata kiedy obok mnie Arbeloa bił Daniego Alvesa. Trzymając rękę na brzuchu Jose odwróciłam się
-Alvaro! Przestań-powiedziałam przez łzy-Alvaro!-był w takiej furii, że nawet pewnie nie słyszał co do niego mówię.
-Arbeloa!-rozległ sie potężny głos Mourinho.
Wszyscy zastygli a nasze źrenice się powiększyły.